Epilog

Wszyscy w okół mi gratulowali. Cieszyli się, pili, wiwatowali, znosili toasty, a ja? Ja siedziałam skulona na puchatej sofie i wpatrywałam się tempo w kant stołu. Chciała bym się stąd wydostać, ale nie mogę. Muszę przeżyć jeszcze tylko ten jeden wieczór. Są tu wszyscy którzy uważają że "mój sukces" to również ich sukces. Styliści, ekipa przygotowawcza, ktoś tam jeszcze, a nawet mentorowie zawodowców. Przyszli mi pogratulować przebiegłości. Uważają mnie za wzór do naśladowania! To załamało mnie jeszcze bardziej. 

Tylko Max, się nie bawi. Siedzi w fotelu na przeciwko i pilnuje żeby nikt nie zmuszał mnie do rozmowy. Jestem mu ogromnie wdzięczna. Jest moim małym aniołem stróżem. A ja jestem jego choć on o tym nie wie.

Zgodnie z umową potwierdziłam wersje Donawana. Nie chce żeby z mojego powodu zginą ktoś jeszcze, a zwłaszcza on. Wywiad był najgorszy. Cesar był nachalny. Wypytywał się o wszystko. O zawodowców. O każdą ofiarę. O sojusz z Alanem. O obietnice jaką mu dałam. Potem przeszedł do taty. Odpowiadałam półsłówkami i monosylabami. Na więcej po prostu nie było mnie stać. Niektóre tematy po prostu przemilczałam.

Podczas transmisji Igrzysk, starałam się wyłączyć. Patrzyłam na kolana, ale nadal wszystko słyszałam... Wszystko znów wróciło. Gdy usłyszałam krzyk Denisa, uciekłam ze sceny.

- Skya? - Unoszę zrozpaczony wzrok na stojącego nadepną na Maxa. Mężczyzna podaje mi dłoń. - Pora wracać do domu. 

***

Siedzę oparta o ścianę łazienki w moim nowym domu. Wróciłam dziś rano, ale dopiero teraz zostałam sama.

Pustka w moim sercu boleśnie pulsuje. Łzy skończyły się już dawno temu. Znowu zostałam sam. Więc po co żyć? Wyciągam przed siebie lewą rękę. Prawą mam zajętą, więc podciągam rękaw zębami, odsłaniając szczupły nadgarstek. A skoro nie ma po co żyć, to po co się z tym męczyć? Mocniej ściskam nóż kuchenny w prawej dłoni i przykładam go do nadgarstka. Jestem tak nafaszerowana lekami antydepresyjnymi które przynosi mi Max, że nie czuje bólu, gdy ostrze przecina mi skórę. Patrze zafascynowana, jak szkarłatna krew sieknie mi po palcach. Przekładam nóż do drugiej ręki i powtarzam czynność. Posoka ścieka na białe kafelki i zbiera się w zagłębienia fugi.

Czuje jak uchodzą ze mnie siły. Znam już to uczucie. Tym razem się nie boje.

W ostatnim przebłysku świadomości, kreślę za pomocą ciepłej krwi na podłodze jedno słowo.

PRZEPRASZAM

________________________________________________________________________________

Bardzo was wszystkich przepraszam ale z powodu nawału obowiązków postanowiłam zakończyć opowiadanie na Cz.I. Mam nadzieje że podoba wam się zakończenie.Jeszcze raz przepraszam.

________________________________________________________________________________





Ha, Ha, Ha!!! Żarcik!!! Tylko żartowałam z tym zakończeniem;-) Spoks, głęboki wdech i teraz wypuść powietrze. To były tylko żarty. Następna część będzie na pewno. W niedziele słowo honoru!
A nie mówiłam ci eMko że będziesz chciała mnie zabić!!! Hi, hi;-)