Rozdział 21

Rozdział 21

Bum. Wystrzał z armaty obwieszcza śmierć Rexa.

- Uważaj!!!

Krzyczę, ale wiem, że jest już za późno. Podobno w takich chwilach czas zwalnia, a tu proszę nic mylnego, można nawet powiedzieć, że przyspieszył. Tatiana utykając na prawą nogę, zabiega od tyłu walczącego Alana. Ten w ferworze walki, nawet niczego nie zauważa.

Mimowolnie zrywam się do biegu, ale na nic się to nie zdaje. Kiedy do chłopaka dociera moje wołanie, odwraca się. W tym momencie cios Tatiany dosięga celu.  Widzę malująca mu się na twarzy rozpacz, ale po chwili ból przyćmiewa wszystko. Alan osuwa się na kolana, a Tatiana wyszarpuje nóż. Śmieją się. Oboje. Śmieją się z jego bólu.

Czuje jak coś we mnie pęka. Już nie jest tak jak na początku, to nie wściekłość na Jarda popycha mnie do działania. Tym razem to rozpacz ślepa rozpacz. Nie wiem, kiedy łzy zaczynają mi płynąć ciurkiem po policzkach. Deszcz chłoszczę mnie po twarzy, zacierając wszystkie ślady.Po drodze zgarniam tylko bicz. Już wiem, które z nich będzie moim pierwszym celem. Moje pole widzenia zawęża się tylko do skołtunionych blond włosy.

Jeden ruch nadgarstka wystarcza żeby wyrwać jej nóż. Dopiero teraz orientują się w niebezpieczeństwie. Kolejny strzał. Niecelny, wymierzony przez załzawione oczy pozostawia tylko głęboką szramę, od prawego oka po lewy kącik ust Jarda. Chłopak łapie się za twarz i zaczyna cofać. Celowałam w Tatianę, ale ręka zaczęła mi drżeć. Dziewczyna próbuję uciekać. Kolejny zamach dosięga jej szyi. Jednym szarpnięciem posyłam ją na plecy. Dobiegam do niej i za całej siły następuje na tchawice.

- Cierp suko!!!

Dziewczyna zwija się konwulsyjnie, a ja odwijam bicz i odwracam się w poszukiwaniu Jareada. Nie ma go. Rozglądam się we wszystkie strony, nic. Zwiał.

- Tchórz!!! – Krzyczę, kręcąc się w kółko, poszukując jakiegokolwiek śladu jego bytności. Nikt mi nie odpowiada.

Mój wzrok pada na klęczącą w błocie Tatianę. Dziewczyna kaszle i pluje krwią, chyba nie może oddychać, bo kurczowo trzyma się za gardło. Skoro no zwiał zadowolę się nią. Wolnym krokiem podchodzę do rzężącej dziewczyny i z całej siły kopie w podbrzusze. Przewraca się na bok w wlepia we mnie jadowity wzrok.

- I co Tati, gdzie jest teraz twój Jared? – Pytam kąśliwie. Dziewczyna milczy. – Zwiał!!!

Znów wymierzam jej potężnego kopniaka, a kiedy przewraca się na plecy odkładam bat i wyjmuje dwa noże. Siadam na niej okrakiem i kolanami unieruchamiam jej ramiona. Śmiem twierdzić, że to było zbędne, bo dziewczyna nawet nie stawia oporu.

- A ponieważ on zwiał to zadowolę się tobą!

Jeszcze zanim skończę mówić, z całej siły wbijam jeden z noży w lewą dłoń dziewczyny, przygważdżając ją do ziemi. Tatiana wydaje mrożący krew w żyłach, nie partykularny wrzask i dopiero teraz próbuje się wyrwać. Nóż wbił się głęboko w glebę i nie jest wstanie go wyciągnąć.

- Śmieszył cię jego ból? – Wolna ręką zmuszam dziewczynę żeby na mnie spojrzała. – Śmieszył?! – Widzę, że już ledwo kontaktuje. Postanawiam się otrzeźwić. – TO JA POŚMIEJE SIĘ Z TWOJEGO!!!

Drugi nóż unieruchamia jej prawą dłoń. Dziewczyna szarpie się pode mną i nieudolnie usiłuje zrzucić. Łapię ją za włosy i uderzam o ziemie. To ostudza jej zapędy. Próbuje coś powiedzieć, ale nie potrafi sformułować nic poza zdławionymi jękami. Końcu traci przytomność. A ja? A ja się śmieje? Śmieje się przez łzy.

- Skya?

Śmiech zamiera mi na ustach na dźwięk tego słabego głosu. Zrywam się z na wpół martwej dziewczyny i biegnę. Widzę go. Te piękne niebieskie oczy. Żywe! Gdy jestem już blisko rzucam się na kolana i nawet nie wiem, co mnie do tego popchnęło, ale kładę mu dłonie na policzkach.

- Łał… - próbuje się roześmiać, ale zamiast chichotu z jego ust dobywa się tylko zduszony kaszel w akompaniamencie krwi. – A jednak cię oczarowałem, co?

Spłoszona natychmiast cofam ręce. Co we mnie wstąpiło? Powinnam to przemyśleć. Zadziałałam odruchowo, gdy tylko usłyszałam jego głos… mój rozsądek się wyłączył. Liczył się tylko on. Co robić? Spuszczam wzrok, a wtedy przypominam sobie o ranie.

- Kto by pomyślał, co? Wiesz… - Kolejny wybuch kaszlu nie pozwala mu dokończyć. – Ja…

- Cicho, muszę zając się twoją raną.

Nie czekając na pozwolenie, rozsuwam mu kurtkę. Ciemny podkoszulek jest przesiąknięty krwią. Pod żebrami widzę rozcięcie, a przez nie potrafię dostrzec jak pulsacyjnie wypływają nowe strużki krwi. Dużo krwi. Po pierwsze trzeba powstrzymać krwotok. Czym? Rozglądam się spanikowana.

- Skya?

- Cicho, myślę!

Mam. Zdejmuje szybko swoją kurtkę. Ręka, w którą zranił mnie Jared, mi nie pomaga, skostniałe palce rozsuwają suwak z taka siła, że zamek upada na ziemie zepsuty. Wyciągam z pochwy ostatni nóż i odcina duł bluzki na wysokości żeber. Roluje materiał w bandaż .

- To nic nie da. Skya spójrz na mnie.

Nie słucham go. Przykładam prowizoryczny opatrunek do jego rany. Gdy tylko tkanina dotyka rany, Alanowi wyrywa się stłumiony jęk. Materiał w mgnieniu oka przesiąka krwią.

- Skya? – Nic. – Skya spójrz na mnie. – Nie chcę, to by było jak pogodzenie się z nieuniknionym. – Proszę Skya – chłopak uderza w błagalny ton.

To nie może się tak skończyć. Prawda? To jest nie sprawiedliwe. Ale…ale nic już nie mogę zrobić. Czuje jak krew pulsuje mi pod palcami, nawet opatrunek namókł tak, że nie daje już żadnej ochrony. To koniec. Zrezygnowana podnoszę wzrok i spoglądam w te hipnotyzujące, gasnące oczy. Nie wygląda jakby się bał, tylko jak by się usiłował na czymś skupić.

- Skya, pamiętasz, co mi wczoraj obiecałaś? – Nowe łzy wylewają mi się na policzki.

- No jasne, że pamiętam – głos mi się łamię na ostatnim słowie.

Kiwam głową próbując odegnać łzy. Alan sięga do opatrunku, który nadal kurczowo ściskam. Nakrywa swoja dłonią moje i odrywa je razem ze szmatką

- Nie…

- Siii – Ściska oburącz moje zdrętwiałe ręce i lekko unosi się na łokciach. Próbuje protestować. – To nic, zostaw to. – Spuszczam wzrok na nasze złączone dłonie. – Skya, musisz teraz wygrać, musisz mi obiecać, że zrobisz wszystko, co w twojej mocy. – Kiwam głowa na znak zgody. - Zajmij się nią, proszę – jego głos jest coraz słabszy, musi walczyć o każdy oddech.

- Przysięgam, zrobię wszystko, co będzie trzeba. Będzie zdrowa. – On uśmiecha się do mnie.

- Powiedz jej, że ją kocham. – Kaszel wstrząsa całym jego ciałem, a z kącika ust wypływa mu strumyczek krwi. Opada powrotem na ziemie. Leży nieruchomo z zamkniętymi oczami.

- Alan? – Szepcze. – Alan! – Potrząsam spanikowana jego ramieniem.

- Tak? – Mówi słabo. Nie wiem, co powiedzieć, a wtedy jakby wstąpiły w niego nowe siły, zaczyna wyrzucać z siebie słowa jednym tchem. – Kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem, wtedy kiedy zeskoczyłaś z rydwanu, pomyślałem że jesteś stuknięta. Stuknięta i całkiem ładna. Potem na dachu utwierdziłem się w tym przekonaniu. Każdego dnia treningu utwierdzałem się w tym przekonaniu. – Uchyla powieki i spogląda na mnie z iskierkami wesołości, które nijak się maja do sytuacji. – Kiedy dołączyłaś do zawodowców poczułem zazdrość. Zazdrość nie złość. Zazdrościłem temu idiocie Nickowi, że jemu udało się do ciebie zbliżyć, a ja dostałem kosz. Dwukrotnie.

- Alan, musisz odpoczywać…

-  Nie, wcale nie – przerywa mi i kontynuuje jak gdyby nigdy nic. – Potem ten wywiad. Swoja drogą twoja historia bije moją na głowę. – Próbuje się zaśmiać. – Jak goniłaś mnie podczas rzezi, myślałem że dałem się wykiwać jak gówniarz. A ty, wpadłaś w te krzaki, stanęłaś, uśmiechnęłaś się anielsko, podziękowałaś i zwiałaś. – Spazmatycznie łapie oddech. – Nawet nie wież, jaki mentlik miałem wtedy w głowie. Nie wiedziałem, co o tobie myśleć. Nie odeszliśmy z Verą daleko. Nie miałem głowy do szukania kryjówek. To, dlatego tak łatwo nas znaleźli. Jak tylko na nas wpadli, Rex zaczął wrzeszczeć żebyś wyłaziła. Nie miałem pojęcia, o co mu chodziło. To wtedy zginęła Veronic. Ja uciekłem i zacząłem cię szukać. No, bo skoro nie dołączyłaś do zawodowców to… znaczy, że jesteś no… no nie wiem…. wpożąntku. I wtedy ja… ja zrozumiałem, że…

- Nie mów tego. – Spuszczam wzrok.

- Dlaczego?

- Po prostu, proszę – szepcze błagalnie

- Skya.

Podnoszę wzrok. Ma zamknięte oczy. Umiera, tym razem to czuje. Muszę coś zrobić. Czuje na sobie wzrok, tysięcy tych pijawek, które uważają te chwile za najlepszą rozrywkę z możliwych. Chcę żeby to, co mam mu powiedzieć zostało tylko między nami. Nachylam się i szepcze mu do ucha.

- Ja ciebie też kocham.

Bum. Chłopak umiera z błogim uśmiechem na ustach.

***

Nie wiem ile czasu klęczałam nad jego ciałem. Pół godziny? Godzinę? Dwie? Cały dzień? Pojękiwania Tatiany coraz bardziej mnie irytują. W końcu nie wytrzymuje. Podrywam się na nogi, zgarniając jednocześnie leżący obok mnie nóż, chowam szmatkę do kieszeni i kieruje się prosto do dogorywającej dziewczyny. Tym razem jestem wspaniałomyślna. Jedno celne pchniecie załatwia sprawę.

Bum.

Która to już ofiara? Trzecia? Nie czwarta. Teraz nie to już nie obchodzi.

Zbieram swoje rzeczy. Podchodzę do Rogu. Nie mogę tego wszystkiego tak zostawić. Przechadzam się w koło stosu różności. Końcu dostrzegam rozwiązanie. Na szczycie widzę mały, zielony kanister z benzyną. Podnoszę znalezisko i potrząsam lekko. Jest pełen. Bez ceregieli podlewam całą starte. Zdejmuje plecak, szukam, szukam aż znajduje zapałki. Zamokły, wiec dopiero za którymś razem z kolei udaje mi się zapalić jedną z nich. Płomyczek ląduje na stosie.  Przez chwile przyglądam się płomieniom, lecz gdy żer staje się nie do wytrzymania, odwracam się i wychodzę.

W tej chwili poduszkowiec zabiera ciało Alan. Ciała Tatiany już niema. Patrzę jak jego jasne włosy znikają w klapie maszyny. Nie mam tu już, czego szukać. Odrętwiała odwracam się i odchodzę nawet nie zastanawiając się, dokąd.  Wiem tylko jedno, teraz już nie walczę tylko dla siebie.

_____________________________________________________________________________________________

Tam tarara ram. No i się stało (sorki lisico ale, no musiałam to zrobić).                                                                             Wiecie jak pisałam ten rozdział to szedł mi aż miło, byłam z niego nawet dumna,ale teraz jak go czytam to tak jakoś wydaje mi się, taki... przesłodzony. No ale to może tylko mi.